Büyüdüm, hayatı anlar oldum

Kendimi tanır, geleceğini tahmin eder oldum

Derken

Aslında hiçlik, aslında yokluk!

Özünde plansız, tahmin etmesi imkansız bir hayata düşünce,

İki yanına külçe gibi düşen kolların

Aklın, fikrin ve tüm bildiğini zannettiklerin

Seni bir güzel yakalar, bir temiz dayak yersin ki

Hangi romanın hangi sayfasında kaldığını unutursun

Yitip gidersin kendi kırılgan ve zahiri gerçekliğinde,

Düşlerin kabus oluverir, gündüzün gece.

Aslında hiç görmemeliydim dediğin sisler çıkar

O dağların tepesine çöker,

Penceren başka yeri görmez,

Mecbur kalır düşer aklın bir yamaçtan.

evla.